1ο – Πώς διαδίδεται η «γνώση» (τής άγνοιας) για το έργο τού Ράιχ

Γράφει:

ο Χρήστος Μουσουλιώτης

Εκτιμώντας ότι είναι καιρός να γίνει γνωστό ευρύτερα το είδος τής πληροφόρησης που επιβάλλεται στον ελληνικό χώρο από τη συντριπτική πλειοψηφία των «ειδικών» σχετικά με το ποιος ήταν και τι ανακάλυψε πραγματικά ο Βίλχελμ Ράιχ, ξεκινώ από σήμερα να συζητώ το θέμα, αντλώντας υλικό από ένα εξαιρετικά μεγάλο αρχείο που έχω, με κείμενα που έχουν γραφεί γι’ αυτόν, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ωμή συκοφαντία ή στην καλύτερη περίπτωση παραπληροφόρηση.

Θα αρχίσω να παρουσιάζω αυτά τα κείμενα (δυστυχώς δεν μπορώ να γράφω με ρυθμό πολυβόλου, όπως παλαιότερα), με απώτερο στόχο να μπουν τα πράγματα στην ιστορική θέση τους. Προφανώς οι περισσότεροι γνωρίζουν το πολύ γνωστό στους βιβλιόφιλους και εξαιρετικά ποιοτικό περιοδικό “Διαβάζω”, τού οποίου δυστυχώς διακόπηκε η έκδοσή του. Το “Διαβάζω” κυκλοφόρησε στο τέλος τού ‘88 με μονοθεματικό αφιέρωμα στον Βίλχελμ Ράιχ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τότε ήμουν διευθυντής στα Γραφεία Αθηνών τού “Εθνικού Κήρυκα” τής Νέας Υόρκης. Δέχτηκα στο γραφείο μου την επίσκεψη τής δημοσιογράφου τού περιοδικού “Διαβάζω”, κ. Δήμητρας Παυλάκου, η οποία μου ανέφερε τα σχέδια τού περιοδικού. Κέρδισε την πλήρη εμπιστοσύνη μου και της έδωσα όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα για τον Ράιχ. Της ανέφερα επίσης την επικείμενη ίδρυση τού Ελληνικού Συλλόγου Οργονομίας και την ύπαρξη τού ελληνικού «Περιοδικού τής Οργονομίας», δίνοντάς της μερικά τεύχη και τις πηγές από όπου θα μπορούσαν να αντλήσουν υλικό για τον Ράιχ.

Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν αγοράζοντας το περιοδικό «Διαβάζω» διαπιστώνω ότι στα κείμενα τα οποία σχολίαζαν το έργο του υπήρχε ελάχιστη αναφορά στα αυθεντικά έργα τού Ράιχ και κυρίως, όσα υπήρχαν γι’ αυτόν προέρχονταν είτε από συγγραφείς που ελάχιστα το γνώριζαν, είτε από άλλους που το συκοφαντούσαν.

Χαρακτηριστικό: Δύο επιστήμονες – αρθρογράφοι που γράφουν για τον Ράιχ, παραπέμπουν στο βιβλίο τού Μισέλ Καρτιέρ, που κυκλοφορεί στα ελληνικά με τίτλο «Τι είπε πραγματικά ο Ράιχ». Για να γίνει κατανοητή η βαρύτητα αυτής τής ενέργειας αν αντιστρέψουμε το ερώτημα προτάσσοντας το “τι είπε πραγματικά ο Καρτιέρ για τον Ράιχ;” Τότε έχουμε μια αλλόκοτη διαπίστωση.

Εξώφυλλο τού περιοδικού “Διαβάζω” με το πολυσέλιδο αφιέρωμα στον Βίλχελμ Ράιχ.

Όσο κι αν δείχνει περίεργο, ο κύριος Καρτιέρ διατηρεί απέραντο θαυμασμό και εκτίμηση για τις ανακαλύψεις τού Ράιχ. Αλλά μόνο για τη μαρξιστική του περίοδο. Το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο Ράιχ έπαψε να είναι μαρξιστής (χωρίς να πάψει να θαυμάζει τον Μάρξ) αρχίζοντας να αποκαλύπτει τη δυσωδία των σταλινικών καθεστώτων, τον αρρωστημένο ψυχισμό και τη διανοητική ανεπάρκεια των επαγγελματιών τής επανάστασης, τότε μετατρέπεται για τους κομουνιστές, σοσιαλιστές και λοιπούς συμπαθούντες σε κόκκινο πανί. Ο κ. Καρτιέρ (μεταξύ πολλών άλλων που έκαναν κάτι παρόμοιο) αναλαμβάνει τον ρόλο τού “ταύρου” ορμώντας με μαεστρική μανία στο χώρο των μεταμαρξιστικών ανακαλύψεων και τής προσωπικότητας τού Ράιχ για να τον κάνει λαμπόγυαλα.

Δυστυχώς, ο κ. Καρτιέρ γνωρίζει πολύ καλά τα όσα ανακάλυψε ο Ράιχ. Ωστόσο, για τη δεύτερη και συγκλονιστικότερη περίοδο τής ζωής τού Ράιχ κινείται με δεξιοτεχνικό τρόπο. Παραλείποντας κρίσιμες και ζωτικές πληροφορίες, καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη ότι ο Ράιχ αν και δούλευε με συστηματοποιημένο τρόπο, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά παρανοϊκός, καθώς όλα όσα εμφανίζει ως ανακαλύψεις του δεν είναι τίποτα άλλο παρά δημιουργήματα ενός έξοχα οργανωμένου, αλλά διαταραγμένου μυαλού.

Ομολογώ ότι σε αυτή τη συκοφαντική παγίδα έπεσα κι εγώ. Στα πρώιμα χρόνια γνώσης μου για το ραϊχικό έργο, γύρω στο 1982, διάβασα το βιβλίο τού κ. Καρτιέρ και τον πίστεψα. Ευτυχώς, άλλες σημαντικές  εμπειρίες με ώθησαν να ελέγξω συστηματικότερα το έργο τού Ράιχ, για να ανακαλύψω ότι είχα πέσει θύμα ωμής εξαπάτησης, όπως άλλωστε και χιλιάδες άλλα άτομα, αλλά όπως και ο συγγραφέας τού πρώτου κειμένου στο περιοδικό “Διαβάζω”, κ. Παντελής Κρανιδιώτης.

Με τίτλο «Ο Ράιχ τής ‘‘ειδικής’’ απόρριψης και τής ‘‘κοινής’’ αποδοχής», ο κ. Κρανιδιώτης δείχνει ότι βασίζει τις απόψεις του για την τρέλα τού Ράιχ αποκλειστικά στο λιβελλογράφημα τού κ. Καρτιέρ.

Τη γνωστή ρότα τής τότε σταλινικής γραμμής, που ερχόταν από τη Μόσχα και επικράτησε παντού ως ακλόνητη αλήθεια, ότι δηλαδή ο Ράιχ είχε σημαντική επιστημονική προσφορά κατά τα πρώτα χρόνια του και στη συνέχεια τρελάθηκε (όταν άρχισε να επικρίνει τον σταλινισμό), ο κ. Κρανιδιώτης την παπαγαλίζει, προφανώς εν αγνοία του.

Όπως σημειώνει: «Η αρχική επιστημονική συμβολή τού Ράιχ ήταν πέρα για πέρα θετική και γονιμοποιός. Οι προσωπικές του εμπειρίες και παρατηρήσεις, σχόλια και υποδείξεις, όλα αυτά που συγκρότησαν τα βιβλία τής χρυσής εποχής (1922-27) και οι θέσεις του σε ψυχαναλυτικές συναντήσεις και συνέδρια (1923-1934), ώς την εποχή που τον κυρίεψε η τρέλα, έχουν περάσει μέσα από την επιστημονική κριτική κι από το χρόνο σαν σοβαρές αναφορές σε κλασικά ψυχαναλυτικά συγγράμματα».

Βεβαίως οι απόψεις τού κ. Κρανιδιώτη δεν είναι δυνατό να δεχθούν κριτική για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν παραπέμπει στα έργα τού Ράιχ, από όπου θα έπρεπε να είχε αντλήσει τη γνώση και την αντίστοιχη ισχύ τής κριτικής του και δεύτερο επειδή παραπέμπει σε έργα και συγγραφείς, που είτε δεν γνωρίζουν το ραϊχικό έργο, είτε συκοφαντούν τον Ράιχ. Όλα αυτά ζωγραφίζουν σαφώς το τότε περίγραμμα (τής άγνοιας) στο οποίο οι αριστεροί διανοούμενοι στηρίζονταν (το ίδιο συμβαίνει σήμερα), για να περιγράψουν το έργο τού Ράιχ.

Ο κλινικός ψυχολόγος κ. Δημήτρης Δαμίγος, γράφει το επόμενο κείμενο με τίτλο: «Η επικαιρότητα τής επιστημολογικής σκέψης τού Ράιχ”. Δέχεται και αυτός, (βασιζόμενος πού άραγε) ότι κατά την τελευταία περίοδο τής ζωής του ο Ράιχ «εμφάνιζε σημάδια ψυχικής διαταραχής», αλλά παραδόξως δεν υποτιμά τις ανακαλύψεις αυτής τής περιόδου, λέγοντας ότι δεν μπορεί να κρίνει «κατά πόσο οι πειραματικές υποθέσεις τού Ράιχ είναι βάσιμες».

Βεβαίως, ο κ. Δαμίγος αναφέρεται σε «πειραματικές υποθέσεις» και όχι όπως είναι η ιστορική αλήθεια σε  «πειραματικά ευρήματα». Με αυτή τη λεκτική τρίπλα δείχνει σαφώς την υπολανθάνουσα τάση του να μας πει ότι τα εργαστηριακά ευρήματα τού Ράιχ ήταν δημιουργήματα κάποιου διαταραγμένου μυαλού και προφανώς λάθος. Ωστόσο, δέχεται π.χ. ότι η καρκινική εξέλιξη είναι αποτέλεσμα λειτουργικής διαταραχής και αυτό είναι απίστευτο, επειδή ο Ράιχ, πρώτος από όλους τους επιστήμονες που έχουν εμφανισθεί στον πλανήτη Γη, αυτό δήλωσε σαφώς και επιπλέον το απέδειξε. Παραδόξως λοιπόν, ο κ. Δαμίγος συμφωνεί με έναν βασικό πυλώνα των ανακαλύψεων τού Ράιχ και με τα κυριότερα κλινικά και εργαστηριακά ευρήματά του, αν και βασίζει τις απόψεις του για τον Ράιχ μόνο σε τρία βιβλία του. Ίσως εξαιτίας αυτής τής μερικής άγνοιας, έχει την εξωφρενική άποψη, όπως θα  μπορούσε να αποδοθεί με μια λέξη – ότι «αυτό που τον έκανε γνωστό στο πλατύ κοινό δεν είναι ο σύγχρονος τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να διερευνήσει ορισμένα φαινόμενα, αλλά η απλοϊκότητα τής αντίδρασής του απέναντι στο επιστημονικό και κοινωνικό κατεστημένο».

Άραγε ο κ. Δαμίγος γνωρίζει κάτι περισσότερο και δεν μας το λέει; Αν και ποιος ακριβώς ήταν ο απλοϊκός τρόπος αντίδρασης τού Ράιχ απέναντι στο κατεστημένο μένει να εξηγηθεί, οφείλω να διευκρινίσω πως σύμφωνα με αυτά που έχω διαβάσει 35 χρόνια που ασχολούμαι με το ραϊχικό έργο, το κάθε λογής κατεστημένο διατηρούσε έναν απλό και σαφή στόχο απέναντι στον Ράιχ. Επιδίωκε με κάθε τρόπο την εξόντωσή του, επειδή με τις ανακαλύψεις και τις ιδέες τού Ράιχ, πλήττονταν τα ποικιλώνυμα ιδεολογικά και οικονομικά συμφέροντά του. Ο Ράιχ το μόνο που έκανε ήταν να εργάζεται. Παρήγαγε τεράστιο έργο τόσο σε όγκο όσο και σε ποιότητα, συκοφαντημένος, κυνηγημένος και μεταναστεύοντας από κράτος σε κράτος με τα βιβλία του να καίγονται στην σταλινική ΕΣΣΔ, τη χιτλερική Γερμανία και τις ΗΠΑ, ενώ τις ιδέες του και τις ανακαλύψεις του προσπαθούσε απεγνωσμένα να εξοβελίσει το κατεστημένο. Ιδέες και έργο, που μόνο για να τα μελετήσει κάποιος χρειάζεται μια ή δύο ζωές.

Ο ψυχίατρος κ. Στέλιος Στυλιανίδης στο κείμενό του, που ακολουθεί στο περιοδικό “Διαβάζω” με τίτλο: «Η πολυπλοκότητα τής κλινικής προσέγγισης στον Ράιχ», παρά τις όποιες ελλείψεις γνώσεων, που είναι αναμενόμενες από έναν επιστήμονα ο οποίος δεν έχει σπουδάσει οργονομία, δείχνει να γνωρίζει στις γενικότητές της την κολοσσιαία συνδρομή τού Ράιχ στην ψυχαναλυτική σκέψη και την εκτιμά. Επιπλέον διαφωνεί με την τάση ορισμένων μελετητών τού έργου του (π.χ. όπως τού κ. Κρανιδιώτη) οι οποίοι χωρίζουν τη διαδρομή τού Ράιχ στη μαχητική ευρωπαϊκή πορεία του και στην εφευρετική αμερικανική.

Δυστυχώς, και ο κ Στυλιανίδης για την ανακάλυψη τής οργόνης δείχνει να αρκείται στην εξόχως ατυχέστατη παραπομπή που κάνει στο βιβλίο: “Για μια μαρξιστική κριτική τής ψυχαναλυτικής θεωρίας”, τού οποίου οι συγγραφείς κατάφεραν να με καταπλήξουν. Όταν πριν μερικές δεκαετίες διάβασα το απίθανο πόνημά τους διαπίστωσα ότι γνώριζαν το έργο τού Ράιχ, όσο ένα ραδιενεργό χαλίκι από το Ναγκασάκι γνωρίζει ότι είναι ραδιενεργό επειδή οι ΗΠΑ έριξαν στην περιοχή ατομική βόμβα, που είχε ολοκληρωθεί με το Manhattan Project… Οι συγγραφείς στηριζόμενοι σε απύθμενη άγνοια (και διαθέτοντας “μαρξιστικό” και απύθμενο θράσος), αναφέρονται στον Ράιχ μέσα σε λίγες παραγράφους παπαγαλίζοντας τις γνωστές ξύλινες αρλούμπες, στις οποίες – δυστυχώς – ο κ. Στυλιανίδης μάς παραπέμπει για να πληροφορηθούμε το ζήτημα οργόνη!

Αναφορικά με τον συνάδελφο και αρχικά στενό φίλο και συνεργάτη τού Ράιχ, Φερέντσι, το όνομα τού οποίου αναφέρεται με εκτίμηση και πολύ περισσότερες φορές στο κείμενο τού κ. Στυλιανίδη, από αυτό τού Ράιχ, καλό θα ήταν να διευκρινίσω, ότι ο Φερέντσι υπήρξε μικρός ανθρωπάκος και διανοητικός νάνος συγκριτικά με το έργο τού Ράιχ. Γεμάτος φθόνο και επαγγελματική αντιζηλία για την ιδιοφυΐα τού Ράιχ, ήταν αυτός που ακόμα και κατά τη μαρξιστική περίοδο τού Ράιχ, ενώ διατηρούσαν τη φιλία τους, τον συκοφαντούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι φήμες που διέσπειρε ο Φερέντσι ότι ο Ράιχ ήταν τρελός, ειδικά όταν ο Φερέντσι έμεινε σχεδόν άνεργος στη Νορβηγία επειδή οι πάντες προτιμούσαν ως θεραπευτή τους τον Ράιχ, ακολούθησαν σαν πανουκλιασμένα στοιχειά τον Ράιχ, ακόμα και στην Αμερική.

Παρόμοιες φήμες, (ο καθένας για τους λόγους του), διέσπειραν και ορισμένα από τα μέλη τού ψυχαναλυτικού κατεστημένου τού στενού κύκλου τού Φρόιντ, όπως η ίδια η κόρη του, Άννα, η οποία ως ανέραστη Ζαν ντ’ Αρκ, ονομαζόταν τότε «σιδηρά παρθένος». Είναι σαφής η αιτία που ενοχλούσαν την Άννα Φρόιντ οι ανακαλύψεις τού Ράιχ. Ο “θρασύς” αυτός επιστήμονας μιλούσε για ανακλαστικό οργασμού και υγιή σεξουαλικότητα, την οποία η ίδια δεν διέθετε ούτε κατά φαντασία.[1]

H Άννα Φρόιντ (πρέπει να προσθέσω), ότι ήταν γκροτέσκα περίπτωση. Έτρεφε τέτοιο μίσος για τον Ράιχ, ώστε έκανε πολλά και υπογείως, για να τον εξοβελίσει από τον κύκλο τού Φρόιντ, ενώ ταυτόχρονα, έδειχνε προς τον Ράιχ φιλικό και γεμάτο εκτίμηση πρόσωπο. Ένα πρόσωπο Ιανού, που έκρυβε στην άλλη πλευρά του το θανάσιμο μίσος της προς τον Ράιχ, τού οποίου…., (σημειώστε), παρακολουθούσε τα Τεχνικά Ψυχαναλυτικά Σεμινάρια, κρίνοντάς τα ως έξοχα!

Ολοκληρώνοντας διευκρινίζω ότι ο κ. Στυλιανίδης παραπέμπει (δυστυχώς) μόνο σε δύο βιβλία τού Ράιχ και ταυτόχρονα πέφτει στην ίδια παγίδα, παραπέμποντας στο λιβελλογράφημα τού κ. Καρτιέρ, το οποίο επιγράφεται με τον απολύτως αναληθή και εξοργιστικό τίτλο: «Τι είπε πραγματικά ο Ράιχ».

Το κείμενο τού Γάλλου κ. Αντρέ Νικολά που ακολουθεί, με τίτλο: “Ο Ράιχ και οι αντιλήψεις του για τη δημοκρατία τής εργασίας», συνιστά το μοναδικό άρθρο στο περιοδικό “Διαβάζω”, τού οποίου ο συγγραφέας δείχνει να γνωρίζει σε βάθος τις ανακαλύψεις τού Βίλχελμ Ράιχ.

Μπορώ ανεπιφύλακτα να το χαρακτηρίσω, με ελάχιστες πιθανότητες να πέφτω έξω, ως ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχουν γραφτεί, σχετικά με τη δημοκρατία τής εργασίας, καθώς όχι μόνο καταφέρνει βαδίζοντας βήμα – βήμα να ξεδιπλώνει τις σκέψεις τού Ράιχ, παραθέτοντας ταυτόχρονα, για να υποστηρίξει τα λεγόμενα του, βιβλία τού Ράιχ, αλλά επειδή κύριες πηγές του είναι τα ίδια τα βιβλία τού Ράιχ, με ελάχιστες αναφορές σε ξένες πηγές και όχι το αντίστροφο.

Βεβαίως ο κ. Νικολά δίνει τις ερμηνείες του, εκ των οποίων ορισμένες είναι λαθεμένες, αλλά αυτό δεν ακυρώνει καθόλου την αξία τού έργου του, το οποίο διαθέτει εκτός τής βαθιάς γνώσης τού ραϊχικού έργου σπάνια ευαισθησία και συνοχή.

Το κερασάκι στην τούρτα αυτής τής αποτυχημένης προσπάθειας είναι  και η «Εργογραφία Βίλχελμ Ράιχ» όπως επιγράφεται, στην οποία συμβαίνει η αποσιώπηση τής ύπαρξης τού ελληνικού «Περιοδικού τής Οργονομίας, στο οποίο είναι δημοσιευμένα (μη συκοφαντικά) κείμενα τού Ράιχ και εκτενή (μη συκοφαντικά) άρθρα για τον Ράιχ.

Ο συγγραφέας κ. Χρίστος Παπαγεωργίου αν και κάνει συστηματική παράθεση όλων των τίτλων από τα βιβλία τού Ράιχ, που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά, ακόμα και την έκδοση ενός εξαιρετικά δυσεύρετου βιβλίου γραμμένου στην καθαρεύουσα, που (δύσκολα το πιστεύει κανείς) κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1934, παραθέτει ταυτόχρονα βιβλία από άλλους συγγραφείς για τον Ράιχ, τα οποία – όλα – είτε είναι λιβελλογραφήματα είτε ουρανομήκεις ανοησίες, ενώ απουσιάζει παντελώς οποιαδήποτε αναφορά στο ελληνικό «Περιοδικό τής Οργονομίας», τεύχη τού οποίου περιέχουν εκτός από τα έγκυρα κείμενα τού Ράιχ και αναλύσεις εκπαιδευμένων γιατρών από τον ίδιο τον Ράιχ, στην επιστήμη που ίδρυσε, την οργονομία.

Βλέπουμε λοιπόν το περίεργο γεγονός στα κείμενα των αρθρογράφων τού περιοδικού “Διαβάζω”, η γνώση για το έργο τού Ράιχ να είναι περιορισμένη και ατελής. Ως αποτέλεσμα έχουμε την μεροληπτική, κουτσουρεμένη, λαθεμένη και ορισμένες φορές (εν αγνοία των συγγραφέων) λιβελλογραφική παρουσίαση τού ραϊχικού έργου, σε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα το οποίο έπρεπε να είναι – τουλάχιστον – ιστορικά και βιβλιογραφικά άμεμπτο.

Είναι βάσιμο να αναρωτηθεί κάποιος: Θα τολμούσαν οι ίδιοι συγγραφείς να σχολιάσουν το έργο τού Φρόιντ ή τού Μαρξ βασιζόμενοι, σε σχόλια άλλων, γι’ αυτούς τους πρωτοπόρους και όχι σε πλήρη και βαθιά μελέτη των ίδιων των έργων τους; Η απάντηση είναι αυτονόητη.

Ένα γεγονός που με σοκάρει είναι η παντελής έλλειψη σχολιασμού, από όλους τους αρθρογράφους τού περιοδικού, τού εξόφθαλμα τραγικού, εφιαλτικού και ταυτόχρονα φασιστικού γεγονότος. Τής ρίψης στην πυρά  όλων των βιβλίων και περιοδικών ενός φυσικού επιστήμονα, όπως ήταν ο Ράιχ. Βιβλίων που περιείχαν τις πρωτοπόρες ιδέες του για τη δόμηση ενός καλύτερου κόσμου ή ξετύλιγαν (σε περίληψη) το απαύγασμα δεκάδων χιλιάδων κλινικών παρατηρήσεων και εργαστηριακών πειραμάτων – ευρημάτων.

Η κατανόηση των βαθύτερων λόγων αυτής τής παράλειψης μου δημιουργεί σύγχυση, άγχος και πολλά ερωτήματα. Ταυτόχρονα την κρίνω εξωφρενική, ανήκουστη και πρωτοφανή, επειδή είναι σίγουρο ότι αν είχε ριχτεί στην πυρά έστω ένα βιβλίο (όχι τόνοι βιβλίων όπως στην περίπτωση τού Ράιχ), οποιουδήποτε άσημου συγγραφέα, τότε αυτό το πραγματικά αξιόλογο περιοδικό, θα είχε επιστρατεύσει τον ανθό των διανοουμένων του για να κατακεραυνώσουν το άθλιο γεγονός.

Συμπέρασμα

Δυστυχώς, (όπως θα φανεί και με άλλα σχόλια), κάπως έτσι δομούνται οι παρουσιάσεις των περισσότερων απόψεων και αφιερωμάτων στο έργο τού Ράιχ σε παγκόσμιο επίπεδο (εδώ και πολλές δεκαετίες), από άτομα που είτε έχουν περιορισμένη γνώση, αλλά δυστυχώς έχουν άποψη βασισμένη κυρίως στην πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί,[2] οπότε το διαστρεβλώνουν και το συκοφαντούν εν αγνοία τους, είτε από άτομα που δεν έχουν γνώση[3] ή έχουν κάποια γνώση, αλλά διαθέτουν εκείνη την περίεργη ψυχοδιανοητική δομή, οπότε συνειδητά το συκοφαντούν.[4][5]

---

[1]  Lore Rubin, Wilhelm Reichand Anna Freud: His Expulsion From Psychoanalysis — Vol. 31 No. 1, The Journal of Orgonomy.

[2]  Χαρακτηριστικό παράδειγμα τής κατηγορίας μελετητών με περιορισμένη γνώση για το έργο τού Ράιχ είναι το βιβλίο τού Ζ. Π. Βουαγιέ, “Ράιχ: τρόπος χρήσης”.

[3]  Είναι αναμενόμενο σε κίτρινα ΜΜΕ να εμφανισθούν λιβελλογραφήματα σε βάρος τού Ράιχ και τού έργου του, αλλά το εξωφρενικό που συμβαίνει είναι να διαβάσουμε λιβελλογράφημα σε πανεπιστημιακό σύγγραμα τού ΑΠΘ, το οποίο διδάσκεται στους φοιτητές τής Σχολής Ψυχολογίας. Σε αυτό παρουσιάζεται δισέλιδο κείμενο το οποίο επιχειρεί να παρουσιάσει το έργο τού Ράιχ, αλλά δυστυχώς συνιστά δείγμα ντροπής για ακαδημαϊκο κείμενο και ανόητη μυθιστοριογραφία. Καταφέρνει σε κάθε πρόταση να περιέχει είτε ένα ψέμα, είτε ένα λάθος, είτε μια συκοφαντία. Ο τίτλος του είναι: “Θεραπευτικά Μοντέλα: Ψυχανάλυση – Κείμενα Μελέτης”.

Θα ασχοληθώ αναλυτικά με αυτό το σκουπίδι – τερατούργημα, αλλά προς το παρόν να σημειώσω ότι δεν είναι να απορεί κάποιος πως όταν τίθεται προς συζήτηση το έργο τού Ράιχ, βλέπουμε ορισμένοι επιστήμονες να έχουν περιχαρακωμένη (και περισπούδαστη) άποψη. Ακριβώς επειδή διδάσκονται, σαν να είναι αληθινές, απόψεις που δεν είναι τίποτα άλλο παρά συκοφαντία, συκοφαντία και ξανά συκοφαντία. Το συγκεκριμένο κείμενο  – μόνο δύο σελίδων  – καταφέρνει ταυτόχρονα τον απίστευτο άθλο μέσα σε κάθε παράγραφό του να συκοφαντεί τον Ράιχ, να διαστρεβλώνει τις ανακαλύψεις του και να κατακρεουργεί την ιστορική αλήθεια.

Αξίζει να υπενθυμίσω ότι η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Brady, ήταν μεταξύ των πρώτων που δίδαξαν αυτή τη διαδικασία. Πιθανώς ήταν πράκτορας τού Στάλιν ή κρυφό μέλος τού ΚΚ Αμερικής. Το FBI την παρακολουθούσε και το απίστευτο που συμβαίνει  – σήμερα – είναι ότι αρκετές σελίδες γραμμένες γι’ αυτήν από το  FBI, παραμένουν απροσπέλαστες στο κοινό, επειδή η κοινοποίησή τους θα προκαλούσε βλάβη στα συμφέροντα των ΗΠΑ! Η Brady, με το συκοφαντικό κείμενό της που δημοσιεύθηκε σε περιοδικό ιδιοκτησίας πράκτορα τής Μόσχας, άνοιξε τις “πόρτες” από όπου εισέβαλαν τα “τσακάλια” και οι “λυκοι” για να κατασπαράξουν τον Ράιχ και το έργο του στις ΗΠΑ. Για περισσσότερα δείτε:

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ (Νο 3)

Ο ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΧΟΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΑΚΩΝ, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΪΧ

[4]  Χαρακτηριστικό παράδειγμα τής δεύτερης κατηγορίας είναι το βιβλίο των Νταίηβιντ Μαϊροβιτς και Τζέρμαν Γκονζάλες, “Ο Ράιχ για αρχαρίους” εκδόσεις Θύραθεν.

[5]  Ένα ακόμα απίστευτο είδος λιβελλογραφήματος, ουρανομήκους ανοησίας, ισοπεδωτικής άγνοιας, απόλυτης σύγχυσης, (ποιος άραγε μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει στον εγκέφαλο των συγγραφέων του), γραμμένο ωστόσο με εξαιρετικο στίλ, είναι το βιβλίο των Πασκάλ Μπρικνέρ και Αλέν Φινκελκρό, “Η νέα ερωτική αναρχία”.